The outsider

Σύνοψη: Ο Nick Lowell είναι ένας αμερικανός στρατιώτης, που μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έχει βρεθεί φυλακισμένος σε ιαπωνικές φυλακές. Όταν σώζει τη ζωή του συγκρατουμένου του, του Kiyoshi, εκείνος θα σχεδιάσει να αποφυλακιστούν. Τότε ο Nick θα μάθει ότι ο Kiyoshi είναι μέλος της Yakuza, όπως και όλη η οικογένειά του, ενώ σαν ανταπόδοση που τον έσωσε θα ενταχθεί και εκείνος στην συμμορία, πραγματοποιώντας εγκληματικές δραστηριότητες.

Άποψη: Το Hollywood φαίνεται πως συχνά ενδιαφέρεται για την Ιαπωνία, την οποία πλάθει ως έναν οριενταλιστικό, μυστικιστικό τόπο, όπου η παράδοση αιώνων μετατρέπεται σε έναν απαράβατο κώδικα τιμής.  Από το αποικιοκρατικής αντίληψης «Last Samurai» στο ακαδημαϊκό «Unbroken» της Angelina Jolie ή το «Merry Christmas, Mr. Lawrence» του Ιάπωνα Nagisa Oshima, πολλές φορές έχουν απασχολήσει οι περιπέτειες και οι αντιξοότητες Αμερικανών ή εν γένει δυτικών στρατιωτών στην μακρινή Ιαπωνία, το οποίο συνήθως καταλήγει σε ταξίδι αυτογνωσίας, εμφυσημένο από τις ασιατικές φιλοσοφίες και θεοσοφίες.

Στο «The Outsider» ίσως όλο αυτό γίνεται με τον πιο επιδερμικό τρόπο μέχρι σήμερα. Η ταινία του Netflix χρησιμοποιεί ως ιστορικό background τις ιαπωνικές φυλακές μία δεκαετία περίπου μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και τον κόσμο της ιαπωνικής μαφίας, της Yakuza. Ωστόσο, όλα αυτά μένουν απλά ως φόντο αφού η ταινία είναι εμφανές ότι δεν έχει καν πλοκή ή μία στοιχειώδη ιστορία να αφηγηθεί. Ο σεναριογράφος Andrew Baldwin («Bastille Day») δεν ενδιαφέρεται να μας πει ούτε γιατί ο Nick βρέθηκε στην φυλακή, ή γιατί η ιστορία τοποθετήθηκε την δεκαετία του ’50, αφού δεν συνδέεται με κάποιον τρόπο με τον πόλεμο.

Ο ήρωας, κάτι ανάμεσα σε John Wick και τον Ryan Gosling στο «Drive» και στο «Only God Forgives» του Refn, το μόνο που κάνει είναι να περιφέρεται κατά την διάρκεια της ταινίας, πότε-πότε να εκτελεί τις αποστολές που του ανατίθενται ή να ερωτεύεται την αδερφή του Kiyoshi. Η επιλογή του Jared Leto εντείνει ακόμα περισσότερο την παντελή έλλειψη βάθους του χαρακτήρα, ο οποίος με ένα βλέμμα που μάλλον ξέμεινε από τον Joker, δεν δύναται ερμηνευτικά να αποδώσει κάτι καλύτερο, ή έστω να σε πείσει ότι παρακολουθείς έναν πραγματικό άνθρωπο, που δεν πρέπει να κακοπέρασε στις φυλακές- ατσαλάκωτος μπήκε, ατσαλάκωτος βγήκε. Αντιθέτως, ο Tadanobu Asano ως ο Ιάπωνας συγκρατούμενός του, καταφέρνει, με ευκολία είναι η αλήθεια, να κλέψει την παράσταση από τον Leto, όπως αντίστοιχα είχε κάνει ο συμπατριώτης του Ken Watanabe με τον Tom Cruise στο «Last Samurai». 

Ο Δανός σκηνοθέτης Martin Zandvliet (του υποψήφιου για Όσκαρ ξενόγλωσσης «Land of Mine»), πρώτη φορά σε μία καθ’όλα αγγλόφωνη ταινία, φαίνεται πως ζήλεψε την επιτυχία του συμπατριώτη του σκηνοθέτη Nicolas Winding Refn, αξιοποιώντας την στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία του, αλλά και το ύφος των δύο ταινιών που έκανε με τον Gosling, κυρίως ως προς τον ολιγόλογο πρωταγωνιστή και την χρήση της βίας. Ενώ στον Refn βγήκε με επιτυχία αυτό το στιλ (τουλάχιστον στο «Drive», αφού το «Only God Forgives» γιουχαΐστηκε στις Κάννες), στον Zandvliet δεν βγαίνει, κυρίως λόγω των τόσων ανεκμετάλλευτων στοιχείων. Ούτε ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον για την αναπαράσταση της εποχής δεν υπάρχει, αν δεν ξέραμε δηλαδή ότι διαδραματίζεται εκείνη την περίοδο, ο καθένας θα έβγαζε διαφορετικά συμπεράσματα. Τουλάχιστον, η φωτογραφία της Camilla Hjelm («Land of Mine»), αν και μιμείται εκείνη των ταινιών του Refn και του Wong Kar-Wai, αναδεικνύει επιτυχημένα τους ήρωες και τους χώρους.

Παύλος Γκουγιάννος