Berlinale 2024: To ΜΟVE IT γράφει για το Διαγωνιστικό - Μέρος 1o
Περισσότερο από μία εβδομάδα θα μείνει η ομάδα του MOVE IT στο Βερολίνο για την 74η Βerlinale και ανέμσα στις δεκάδες ταινίες που είδαμε συνολικά, παρακολουθήσαμε και αρκετές του Επίσημου Διαγωνιστικού, όσες προλάβαμε βασικά, στις ημέρες που βρεθήκαμε στην γερμανική πρωτεύουσα, μεταξύ συνεχόμενων προβολών, συνεντεύξεων τύπου και αποκλειστικών συνεντεύξεων. Δουλίτσα να γίνεται.
ΣΧΕΤΙΚΑBerlinale 2024 - Ιζαμπέλ Ιπέρ: "Η ζωή δεν είναι τα social media, ελπίζω..."
Ιδού η γνώμη μας για τρεις από αυτές:
Langue Etrangere
Στην τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της, η Claire Burger μας προσκαλεί να κοιτάξουμε τον κόσμο δύο εφήβων, μέσα από τους ρόλους των Lilith Grasmug και Josefa Heinsius, οι οποίες αναπτύσσουν σταδιακά μια σχέση, κουβαλώντας η κάθε μία την ιστορία, τα άγχη, τα οικογενειακά προβλήματα και τους προβληματισμούς που μπορεί να έχουν οι έφηβοι του 2024. Η Fanny, μια 17χρονη μαθήτρια από το Στρασβούργο, συμμετέχει σε ένα πρόγραμμα ανταλλαγής στη Λειψία, και μένει στο σπίτι της Lena, η οποία είναι συνομήλικη και ενεργή στον πολιτικό ακτιβισμό. Προκειμένου να την εντυπωσιάσει, ή μάλλον πιο κλειστή και ντροπαλή Fanny επινοεί μια διαφορετική ζωή για τον εαυτό της, που δεν αργεί να ανακαλύψει η φίλη της. Κινούμενη μεταξύ γαλλικής και γερμανικής γλώσσας, και με έναν μεταφρασμένο τίτλο στα αγγλικά ως foreign tongue και όχι language, που εάν είναι σεξουαλικό υπονοούμενο μάλλον ατυχές και οριακά κιτς, θα το έβρισκε κανείς, η ταινία παρουσιάζει τις ζωές των δύο κοριτσιών, και μέσα από αυτές επιχειρεί να μας προβληματίσει για διάφορες κοινωνικές ανησυχίες.
Όσο και αν οι προθέσεις είναι αγαθές, η σκηνοθέτιδα, που συνυπογράφει και το σενάριο, πέφτει σε μια ενοχλητική παγίδα διδακτισμού και γραφικοτήτων, και δεν μας δίνει το δικαίωμα να κοιτάξουμε την ιστορία με κανέναν άλλο τρόπο, πέρα από αυτόν που θέλει εκείνη. Η ταινία μπορεί να αφορά το εδώ και τώρα, και σε αυτή την προσπάθεια είναι καλή, αφού είναι αρκετά ρεαλιστική—στην τάξη κάνουν zoom calls και χρησιμοποιούν το ίντερνετ, βλέπουν YouTube βίντεο και αποτυπώνονται σαν σύγχρονοι νέοι—όμως πολύ γρήγορα ξεκινάει να κουράζει. Η προσπάθεια που γίνεται να θιγούν πολλά θέματα, καταλήγει σε μια επιφανειακή προσέγγιση αφού κάνένα δεν αναπτύσσεται ικανοποιητικά. Είναι μια ενδιαφέρουσα γλωσσική άσκηση για τους θεατές που ξέρουν γαλλικά και γερμανικά, αλλά κατά τα άλλα θα μας αφήσει είτε ανικανοποίητους είτε χειρότερα και ενοχλημένους για τις έκδηλες αδυναμίες της, μιας και οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί στους κατά τα άλλα όχι αρκετά ανεπτυγμένους ρόλους που καλούνται να υποδυθούν. Xριστίνα Καλογεροπούλου (3/10)
Dahomey
Σύνοψη: Νοέμβριος 2021. 26 βασιλικοί θησαυροί του Βασιλείου της Δαχομέης πρόκειται να φύγουν από το Παρίσι για να επιστρέψουν στη χώρα καταγωγής τους, τη σημερινή Δημοκρατία του Μπενίν. Μαζί με χιλιάδες άλλα, αυτά τα τεχνουργήματα λεηλατήθηκαν από τα γαλλικά αποικιακά στρατεύματα το 1892. Αλλά ποια στάση να υιοθετήσουμε για την επιστροφή αυτών των προγόνων σε μια χώρα που έπρεπε να προχωρήσει ερήμην τους; Η συζήτηση μαίνεται μεταξύ φοιτητών στο Πανεπιστήμιο του Abomey-Calavi.
Άποψη: Το βασίλειο της Δαχομέης δημιουργήθηκε στα εδάφη του σημερινού Μπενίν από το 1600 έως το 1904, ένα μιλιτιαριστικό καθεστώς που συνδέθηκε στενά με τους Ευρωπαίους και βοήθησε στο διατλαντικό εμπόριο σκλάβων. Το σώμα των Αμαζόνων της Δαχομέης είχε απασχολήσει πρόσφατα και την ταινία The Woman King με την Viola Davis. Η γαλλοσενεγαλέζα ντοκιμαντερίστρια Mati Diop, γνωστή για το Atlantics, στρέφει την προσοχή της σε κάτι πολύ συγκεκριμένο που με διαφορετικό τρόπο απασχολεί και την δική μας χώρα: την επαναπόκτηση καλλιτεχνικών έργων και εθνικών κειμηλίων που αποκτήθηκαν από ευρωπαϊκές χώρες κάτω υπό το καθεστώς κατοχής και πίεσης, όπως εν προκειμένω η γαλλική αποικιοκρατία. Μέσα σε μόλις μία ώρα, βλέπουμε τον επαναπατρισμό των θησαυρών του βασιλείου, ομιλούντες θησαυροί με μια βαθιά φωνή να καταγράφει τις σκέψεις τους. Αν αυτό φαντάζει κάπως παράταιρο ή αστείο, ουδέποτε αφήνει αυτή την εντύπωση μιας και ταιριάζει απόλυτα στην ανιμιστική φιλοσοφία της αφρικανικής κουλτούρας. Ενώ με άκρα επισημότητα γίνεται η τοποθέτηση στο μουσείο, στο δεύτερο μέρος του ντοκιμαντέρ γινόμαστε μέτοχοι μιας Εκκλησίας του Δήμου των φοιτητών που «ξιφομαχούν» για το κατά πόσο πρέπει να χαρούν ή όχι για αυτή την επιστροφή, πόσο δικαιωμένοι ή όχι είναι και ποια είναι η πιο σωστή πρόσληψη και ένταξή τους στην σύγχρονη κοινωνία του Μπενίν που ελάχιστη σχέση έχει με εκείνη της Δαχομέης. Πόσο ανεξάρτητοι μπορούν να νιώθουν στο μετααποικιακό παρόν, όταν όλες οι σκέψεις τους, ακόμα και η αμφισβήτησή τους, εκφράζεται με την γαλλική γλώσσα. Μια ταινία ευρύτερη από την σημασία που έχει ο επαναπατρισμός των υλικών αγαθών, μιας και κατά βάση μιλάει για την άυλη εθνική και πολιτισμική ταυτότητα και τους μηχανισμούς αυτοπροσδιορισμού σε έναν δυτικοποιημένο και παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Παύλος Γκουγιάννος (6/10)
Architecton
Σύνοψη: Με επίκεντρο ένα έργο τοπίου από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Michele De Lucchi, ο Victor Kossakovsky χρησιμοποιεί τον κύκλο για να αναλογιστεί την άνοδο και την πτώση των πολιτισμών, αποτυπώνοντας εικόνες που κόβουν την ανάσα από τα ερείπια του ναού του Baalbek στον Λίβανο, που χρονολογούνται από το 60 μ.Χ., μέχρι την πρόσφατη καταστροφή στην Τουρκία μετά από έναν σεισμό 7,8 Ρίχτερ στις αρχές του 2023. Μέσα από τον περίεργο φακό του Kossakovsky, τίθεται το επείγον ερώτημα: Πώς χτίζουμε και πώς μπορούμε να χτίσουμε καλύτερα, πριν να είναι πολύ αργά;
Άποψη: Μετά το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ Gunda που είχε προβληθεί και εκείνο στο Φεστιβάλ Βερολίνου, με θέμα την ζωή ενός γουρουνιού, που όσοι το είδαν σίγουρα τους έχει μείνει σπαρακτικά ανεξίτηλο, ο ρώσος ντοκιμαντερίστας φεύγει από τον κόσμο των ζώων και πηγαίνει στον κόσμο της αρχιτεκτονικής θέλοντας λιγότερο να μιλήσει για την ιστορία της μέσα στον χρόνο και περισσότερο να αναδείξει την αποσύνθεση και καταστροφή της στο πέρασμα των ετών, είτε αυτό οφείλεται σε ανθρώπινο παράγοντα, όπως ο πόλεμος Ουκρανίας-Ρωσίας και η καταστροφή τόσων κτηρίων που μέσα τους κρύβουν τόσες ζωές, είτε φυσικών φαινομένων, όπως ο πρόσφατος φονικός σεισμός στην Τουρκία.
Όσο και αν η ιδέα είναι πολύ ενδιαφέρουσα, και όσο και αν προσπαθεί να αναδείξει η ασημαντότητα του ανθρώπου μπροστά στο μεγαλείο της φύσης και την καταστρεπτική μανία στην οποία μπορεί να φτάσει, είναι ένα αντικινηματογραφικό ντοκιμαντέρ, μια ταινία που δύσκολα ένας μη σκληροπυρηνικός φαν του είδους μπορεί να παρακολουθήσει, βλέποντας επί μιάμιση σχεδόν ώρα κυρίως βράχια να κατρακυλάνε. Η αισθητική αρτιότητα και η αίσθηση sublime που αναδύεται με βοήθεια από την μουσική είναι αναμφίβολη, όπως αναμφίβολη είναι και η έλλειψη αφηγηματικότητας και η επαναληπτικότητά του. Παύλος Γκουγιάννος (3/10)
To 74o Φεστιβάλ Βερολίνου διεξάγεται 15-25 Φεβρουαρίου 2024.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων