Άλκηστις Βούλγαρη: «Οι ηθοποιοί είναι καταδικασμένοι να ζουν στην μνήμη των άλλων»

Η Άλκηστις Βούλγαρη είναι μια πολύ όμορφη γυναίκα. Οκ, αυτό είναι το οφθαλμοφανές.
Να προσθέσω την αίσθηση που αποκόμισα από την συνομιλία μας:
είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος με ιδιαίτερα συγκροτημένη σκέψη και πιστεύω.
Η μοναδική κινηματογραφική της παρουσία μέχρι στιγμής ήταν στο «El Greco» του Γιάννη Σμαραγδή.
Έχει συμμετάσχει σε έξι θεατρικές παραστάσεις από το 2005
και μετά, την σεζόν που πέρασε, την είδες στο «Φιόρο του Λεβάντε».
Εκεί που τα «χαλάσαμε», ήταν που προσπαθούσε να με πείσει ότι μπορεί στη σκηνή
να μεταμορφωθεί από αυτό το αφοπλιστικό πλάσμα σε evil woman με βραχνή μπάσα φωνή.
«Μη με βλέπεις έτσι, μπορώ να παίξω πολύ πειστικά, κόντρα ρόλο»,
υποστήριζε επί ένα τέταρτο με θέρμη. Αν δεν το δω, δεν το πιστεύω…

Πότε ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τον χώρο;

Μου άρεσε πάρα πολύ, από πολύ πολύ μικρή να γίνω ηθοποιός. Από 3 χρονών όταν βρέθηκα στην πρώτη θεατρική παράσταση της ζωής μου, ξέφυγα από την μητέρα μου και βρέθηκα πάνω στη σκηνή… Μου ασκούσε έλξη το σανίδι από τότε (γέλια)! Μου θύμιζε έναν φανταστικό κόσμο που ήθελα να εξερευνήσω. Σε ηλικία 14 ετών ξεκίνησα ερασιτεχνικά σε ομάδα του Δήμου και αργότερα κάποια στιγμή γράφτηκα στην σχολή δραματικής τέχνης «Γιώργος Αρμένης», από την οποία και αποφοίτησα το 2005. Παράλληλα, χρωστάω ορισμένα μαθήματα για να πάρω το πτυχίο της Φιλοσοφικής.

Η μοναδική σου ως τώρα κινηματογραφική συμμετοχή ήταν στο «El Greco» του Γιάννη Σμαραγδή το 2007. Πως ήταν η εμπειρία εκεί;

Ήταν μοναδική εμπειρία. Συνεργάστηκα με εξαιρετικούς επαγγελματίες στο είδος τους και είχα μείνει ενθουσιασμένη με τον τρόπο με τον οποίο εργάζονταν. Και αυτό που συνειδητοποίησα (καθώς υπήρχαν πολλοί ξένοι ηθοποιοί) είναι ότι άπαντες χρησιμοποιούσαν έναν κοινό κώδικα στην εργασία τους που απλοποιούσε τα πράγματα, έστω και αν δεν γνώριζαν την γλώσσα. Ήταν άλλωστε από τις πρώτες μου δουλειές. Το προηγούμενο χρόνο είχα κάνει ένα ντοκιμαντέρ για την Μαντώ Μαυρογένους που προβλήθηκε στο BBC.

Μπαίνεις σε έναν χαρακτήρα και τον κάνεις κτήμα σου. Βγαίνεις εύκολα όταν ακουστεί το cut;

Τα πάντα έρχονται από μέσα σου. Δεν αλλάζεις χαρακτήρα για να υποδυθείς έναν ρόλο. Όλα τα έχουμε μέσα μας. Ο ηθοποιός για έναν ρόλο ανασύρει από μέσα του ότι απαιτείται. Είναι σαν να παρακολουθώ τον εαυτό μου απ’έξω να τραβάει στα άκρα συναισθήματα και καταστάσεις, είναι μια ασύλληπτη αίσθηση. Και όσον αφορά στο να «πατήσω τον διακόπτη» μόλις ακουστεί το cut, θεωρώ ότι είναι εύκολο να συμβεί αν ακριβώς έχεις δουλέψει πάρα πολύ για τον συγκεκριμένο ρόλο στην πρόβα. Δεν φοράς μια μάσκα, αλλά όταν ένας ρόλος απαιτεί από εσένα μεγάλο ψυχικό δόσιμο, αν βρεις την πορεία του ρόλου, την διαδρομή προς το τελικό αποτέλεσμα, τελικά λυτρώνεσαι, απελευθερώνεσαι.

Έχεις κάνει και τηλεόραση;

Ναι παίζω στην «Ζωή της άλλης». Μαθαίνεις πολλά πράγματα και στην τηλεόραση, αλλά σαν το θέατρο δεν υπάρχει τίποτα. Με τον τρόπο που προσεγγίζει τον ρόλο η θεατρική λειτουργία, ανοίγει η ψυχή σου, εξερευνάς… Και το σινεμά είναι συναρπαστικό, αλλά τελείως διαφορετικό: αιχμαλωτίζει την κατάλληλη στιγμή με μεγάλη λεπτομέρεια. Το θέατρο είναι ροή, ανταλλαγή ενέργειας.

Με το σινεμά όμως θα έχεις και κάτι να δείχνεις στην οικογένειά σου. Με το θέατρο;

Θα χρησιμοποιήσω μια ατάκα από τον Αμπιγιέρ. «Οι ηθοποιοί είναι καταδικασμένοι να ζουν στην μνήμη των άλλων». Εκείνη την στιγμή που συμβαίνει. Σε όσους παρίστανται εκεί.

«Αν βρεις την πορεία του ρόλου, την διαδρομή προς το τελικό αποτέλεσμα,

τελικά λυτρώνεσαι, απελευθερώνεσαι».

Στον φρέσκο ελληνικό κινηματογράφο υπάρχει όρεξη για δουλειά και αισιόδοξα δείγματα προόδου, ενώ την ίδια στιγμή δεν υπάρχουν χρήματα. Πως σχολιάζεις αυτό το παράδοξο;

Μου αρέσει που υπάρχουν πολλές και διαφορετικές προτάσεις από την εθνική μας κινηματογραφία. Την ίδια στιγμή όμως όλες –με τον τρόπο τους- καθρεφτίζουν την καθημερινότητά μας, είναι εντελώς update. Σαν άνθρωπος είναι ρομαντική, όσο περίεργο και αν ακούγεται. Θα ήθελα πολύ να συμμετέχω σε όλο αυτό που συμβαίνει, αλλά ενώ μου αρέσει ο ρεαλισμός δεν μου αρέσει η ωμότητα. Βέβαια, δεν τίθεται θέμα, θα έπαιζα σε όλες αυτές τις ταινίες αν μου είχε ζητηθεί. Είναι μεγάλη πρόκληση να εξερευνήσεις τα όριά σου. Θα ήθελα όμως μια συλλογικότητα, να δημιουργηθεί ένα κύμα, ένα κίνημα, με κοινούς κώδικες, να πάει κάπου. Αυτή την στιγμή ενώ υπάρχουν –και στον χώρο του θεάτρου- πολλοί δημιουργοί και ηθοποιοί, όλο αυτό το πράγμα δεν πάει κάπου συγκεκριμένα. Αναρωτιέμαι μήπως θα έπρεπε να γειωθούμε πρώτα, πριν απογειωθούμε. Ξέρεις ποιο θα ήταν το ιδεατό; Κάποια από τα ολυμπιακά ακίνητα που βρίσκονται σε αχρησία θα μπορούσαν (αν και υπάρχει τεράστια γραφειοκρατία) με την κατάλληλη επένδυση εκεί να δημιουργηθούν κινηματογραφικά στούντιο. Γιατί να μην δημιουργηθεί μια μίνι κινηματογραφική βιομηχανία; Δεν θα αποφέρει έσοδα;

Είσαι μια πολύ όμορφη γυναίκα, ένας γλυκός άνθρωπος. Πως διαχειρίζεσαι την εικόνα σου;

Πολλές φορές η εικόνα μου, έχει γυρίσει μπούμερανγκ. Διότι δείχνω ένα καλό και συμπαθητικό κορίτσι, αλλά κανένας δεν βλέπει πίσω από την πρώτη εικόνα. Θα ήθελα να έχω την δυνατότητα να βγάλω το αντίθετο από αυτό, διότι πολλές φορές μου προτείνουν αντίστοιχους ρόλους και η ταυτοποίηση αποτελεί μεγάλη παγίδα. Ένας ηθοποιός οφείλει να μεταμορφώνεται.

Τι σημαίνει για εσένα να είσαι ηθοποιός;

Είναι η ζωή μου όλη. Δεν θα μπορούσα να βρω ανάλογο ενδιαφέρον σε οτιδήποτε άλλο… Θα ήθελα να εξελιχθούν τα πράγματα όπως τα ονειρεύομαι, δίχως να κάνω εκπτώσεις. Νομίζω ότι αν σέβεσαι τον εαυτό σου, μπορείς να καταφέρεις κάτι ανάλογο.

Πως επιβιώνει ένα νέος ηθοποιός αυτή την εποχή; Πως είναι τα πράγματα στον χώρο;

Ένας νέος ηθοποιός παλεύει πάρα πολύ, ειδικά σήμερα. Υπάρχουν πολλά σκαμπανεβάσματα και χρειάζεται γερό στομάχι. Όταν όμως θέλεις κάτι πραγματικά πολύ, το κατορθώνεις. Και δεν πρέπει να πουλήσεις τα όνειρά σου. Αντίθετα, οφείλεις να τα κυνηγήσεις. Διαφορετικά, γιατί την ζεις την ζωή;

Τα μελλοντικά σου σχέδια;

Τελείωσα τα γυρίσματα για την «Ζωή της άλλης» και προς το παρόν δεν έχω κάτι σίγουρο. Σκέφτομαι να ετοιμάσω με μια φίλη μου ένα μουσικοχορευτικό δρώμενο με στοιχεία από καμπαρέ και βαριετέ. Θα δούμε. Γενικά πάντως, είμαι πολύ αισιόδοξη…

Στον Απόστολο Κίτσο