Σινεμά εν δήμω

Όπως χαρακτηριστικά λέει ο ποιητής Γιώργος Δουατζής, « […] / τα χρόνια περάσανε αστραπή/ για να σας παραδώσουμε έναν κόσμο σκληρό απάνθρωπο χωρίς οράματα / όπου οι ευαισθησίες ντροπή και η βία κυρίαρχη / όπου το χρήμα η αρπαχτή και ο τζόγος ιδεολογία / όπου το περιτύλιγμα σημαντικότερο του περιεχομένου / Ελένη / μπορείς να μας καταλογίσεις ότι θέλεις / λάθος στις εκτιμήσεις στις κινήσεις στις επιλογές στ’ αποτελέσματα / στην αξιολόγηση του χρόνου ως και του εαυτού μας του ίδιου / […] / αποτύχαμε γιατί το οικοδόμημα είχε σχεδιαστεί ερήμην μας / ερήμην σας / […] / κοιτάζουμε το σήμερα με την απορία στα μάτια / τόσο αφελείς; / τόσο / […]». Η ζούγκλα εκεί έξω, που περπατάμε καθημερινώς, μας περιμένει αχόρταγη.

Το όμορφο στο κινηματογραφικό τοπίο είναι ότι, ακόμη, υπάρχουν άνθρωποι που οραματίζονται ένα ελληνικό σινεμά γεμάτο γιορτές και μπόλικη χαρά και χιλιόμετρα σελιλόϊντ να ξετυλίγονται προς τέρψη και σκέψη του σινεφίλ κοινού. Ο σκηνοθέτης Στηβ Κρικρής και η ομάδα του, άνθρωποι νέοι με όρεξη, καθώς φαίνεται, επιχειρούν μες σε αυτές τις συνθήκες έναν άθλο : Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Πάτμου, το οποίο θα πραγματοποιηθεί μεταξύ 19 και 25 Ιουλίου και κάνει την παρθενική του εμφάνιση, προκειμένου ν’ αφήσει το στίγμα του στον εγχώριο κινηματογραφικό χάρτη. Περιλαμβάνει αφιέρωμα στον ποιητή Ρόμπερτ Λαξ, προβάλλει το έργο του σκηνοθέτη Νίκου Παναγιωτόπουλου, κι επικεντρώνεται σε εργαστήρια παραγωγής και μοντάζ cross-media, έχοντας ένα λιτό πρόγραμμα 38 ταινιών. Τις ευχές μου.

«Οι “Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη” ανακοινώνο υν την πρόθεσή τους να ιδρύσουν Πειραματική Σχολή Κινηματογράφου, με προγραμματισμένη έναρξη λειτουργίας τον Σεπτέμβριο του 2011. Η σχολή θα είναι δωρεάν φοίτησης, 3ετης και θα λειτουργήσει πιλοτικά, για μία φουρνιά σπουδαστών, με εθελοντική εργασία και προσφορά». Αυτή είναι η είδηση που βγήκε από την εκδήλωση που πραγματοποίησαν οι «Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη» στη διάρκεια του Φεστιβάλ Αθηνών, τον Ιούνιο. Τι να σχολιάσω… Μακάρι μια «ουτοπία» να πραγματοποιηθεί επιτέλους. Αν και η παραπάνω απόφαση μου ακούγεται κάπως μεγαλόσχημη βάζοντας τα κάτω στο πρακτικό κομμάτι. Είναι εφικτή; Γιατί προς το παρόν μια άλλη… ουτοπία, αυτή του νέου κινηματογραφικού νόμου, για την οποία μάχονται ακριβώς έναν χρόνο τώρα οι «ομιχλιστές», επιβεβαιώνει τον ορισμό της. Τι σημαίνει ουτοπία;

Το καθημερινό σήριαλ «Ελληνικό σινεμά »… Μπορεί το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης να έχει βρει το δρόμο του πλέον, με την τοποθέτηση του Δημήτρη Εϊπίδη στην καλλιτεχνική διεύθυνση, όμως : νέος νόμος δεν διαφαίνεται στο τούνελ, οι καινούριες παραγωγές κινούνται βραδέως, εξελίξεις ακόμη στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου δεν υπάρχουν, το Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης καταπώς φαίνεται θα το φάει η μαρμάγκα (κλείσιμο ή συγχώνευση με το ΦΚΘ)… Τρέξτε για μπάνιο τώρα, και σινεμά πάλι από Σεπτέμβρη!