Νύχτες Πρεμιέρας-Kυριακή 18/9: Το MOVE IT ήταν εκεί

Δημοσίευση: 19 Σεπτεμβρίου 2011, 15:39

Το MOVE IT παραμένει πιστό στο ραντεβού του με τις σκοτεινές αίθουσες, όπου διεξάγεται το Φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας, με τους συνεργάτες του μοναδικού μηνιαίου κινηματογραφικού free press περιοδικού να παρακολουθούν συνολικά 7 ταινίες (πρωϊ-βράδυ) και μοναδική παραφωνία το Guilty of Romance… 6 στα 7, καλό σκορ, δε νομίζετε;

Είναι γεγονός ότι ποιοτικά η φετινή διοργάνωση βρίσκεται σε πολύ καλό επίπεδο, μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Η μαγική Νεράιδα, το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ για τον Michel Petrucciani, το φιλμ-ποίημα Atmen και βέβαια το αριστούργημα του Όρσον Ουέλς, Δίκη, έκλεψαν την παράσταση.

Μην ξεχνάς τους διαγωνισμούς του MOVE IT για Je suis un no man's land, Polisse, Μountain και Pourquoi tu pleures? που τρέχουν ΕΔΩ

Το πρόγραμμα των προβολών μπορείς να το κατεβάσεις σε PDF από ΕΔΩ.

Το επίσημο site της διοργάνωσης, μπορείς να το βρεις ΕΔΩ.

ΤΙ ΕΙΔΑΜΕ ΧΘΕΣ

Amador (7/10)

Σκηνοθεσία: Φερνάντο Λεόν Ντε Αρανόα

Παίζουν: Μαγκάλι Σολέρ, Σέλσο Μπουγκάλο, Σόνια Αλμάρκα

Συνδυάζοντας την μαύρη κωμωδία, τον λυρισμό και την κοινωνική κριτική αυτή η καλοπροαίρετη ταινία, διάχυτη από κομμάτια αστικής ποίησης δεν μπορεί να αποφασίσει αν θέλει να μας κάνει να γελάσουμε ή να κλάψουμε. Το «Amador» του Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα αποτελεί μια επίκαιρη κινηματογραφική αποτύπωση της κοινωνίας, με ρεαλισμό. Εκτός από την περιστασιακή επιδρομή έξω στο φωτεινό ήλιο της Μαδρίτης, η δράση κατά βάση εξελίσσεται μεταξύ του σπιτιού του Amador και της Marcela, και ακόμη και οι ειδικευμένοι φακοί Lenser του Ramiro Civita δεν είναι σε θέση να διατηρήσουν το οπτικό ενδιαφέρον πάνω από σχεδόν δύο ώρες.

Η μουσική χρησιμοποιείται με φειδώ και με καλό αποτέλεσμα. Επιτυχής η εξισορρόπηση τραγωδίας και κωμωδίας. Το σενάριο είναι καλά κατασκευασμένο στο επίπεδο των ιδεών του, που εργάζονται μέσω πολλαπλών επικρίσεων της κοινωνίας, ενώ δημιουργεί ερωτηματικά σχετικά με το σοβαρό αντίκτυπο της πολιτικής για τα άτομα που βρίσκονται στο κάτω μέρος της κοινωνικής πυραμίδας. Ένα έργο που δεν είναι και το καλύτερό του αλλά σου αφήνει μπόλικο προβληματισμό χωρίς το ρεαλιστικό και βρώμικο υπόβαθρο για την άλλη πλευρά των πραγμάτων που δυστυχώς είναι δίπλα μας και δεν θέλουμε να την δούμε. Δες το απόψε Δευτέρα 19/9 στον Δαναό 2 (8.30 μ.μ.)

Άννα Δημητρίου

Atmen (9/10)

Σκηνοθεσία: Καρλ Μάρκοβικς

Παίζουν: Τόμας Σούμπερτ, Καρίν Λίσκα, Γκέραρντ Λίμπμαν

Ο νεαρός Ρόμαν πέρασε διαδοχικά τη προηγούμενη ζωή του σε ορφανοτροφείο, σε αναμορφωτήριο και φυλακή ανηλικών .Με αυτή τη προσωπική πορεία γνωρίζει ελάχιστα τον έξω κόσμο και τίποτα περισσότερο για τον εαυτό του πέρα από το όνομα του. Ενώ αισθάνεται πως πνίγεται στερούμενος την ελευθερία του, η εργασία στο δημοτικό νεκροταφείο το βοηθάει να "αναπνεύσει'' περιμένοντας την απόφαση στην αίτηση αποφυλάκισης του. Η νεανική παραβατικότητα, ο εγκλεισμός ,η κοινωνική επανένταξη και η αναθέρμανση των οικογενειακών δεσμών είναι γνώριμα θέματα που ο παγκόσμιος κινηματογράφος έχει προσεγγίσει αμέτρητες φορές.

Ο Αυστριακός ηθοποιός Καρλ Μάρκοβιτς που τον είδαμε πέρυσι στο θρίλερ Unknown του Χάουμε Κολέ Σερά και πρωταγωνιστή στο φιλμ Παραχαράκτες του Στέφαν Ρουζοβίντσκι το 2008, ασχολείται με όλα τα παραπάνω μοιάζει σαν έτοιμος από καιρό για το τι θέλει και πως να το πει . Με νατουραλιστική ακρίβεια , υπόγεια δραματουργική ένταση και αφηγηματική οικονομία θέτει μια σπουδή πάνω στην προσωπική ανεξαρτησία και ένα σχόλιο για τη φυσική αποδοχή του θανάτου με τον οποίο συνδέεται διπλά ο κεντρικός του ήρωας τόσο στο χώρο εργασίας όσο και ως θύτης ενός εγκλήματος. Παρά τη βαριά ατμόσφαιρα που επιτείνει το ελεγειακό score και η μουντά φωτογραφημένη Βιέννη ο Μάρκοβιτς ωθεί προοδευτικά την ιστορία του στην συμφιλίωση και την αισιοδοξία έστω κι αν ολοκληρώνει το φιλμ σε ένα νεκροταφείο. Η ευρωπαϊκή κινηματογραφική οικογένεια καλωσορίζει στις τάξεις έναν σπουδαίο δημιουργό και εσείς δεν πρέπει να χάσετε το πρώτο must της φετινής διοργάνωσης που θα σας καθηλώσει με τη δύναμη και την αυθεντικότητα του κάνοντας τα 90 λεπτά της διάρκεια του να μοιάζουν με μια ανάσα. Δες το απόψε Δευτέρα στον Δαναό 1 (8μ.μ.) και την Κυριακή 25/9 στο Astor (6.15 μ.μ.)

Nίκος Νικολαϊδης

Happy Happy (8/10)

Σκηνοθεσία: Ανν Σεβίτσκι

Παίζουν: Άγκνες Κίτελσεν, Γιόακιμ Ραφάλεσεν, Μάιμπριτ Σάρενς

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Νορβηγίδας σκηνοθέτιδας Anne Sewitsky υπόσχεται να μην είναι μόνο μια κωμωδία για την απιστία, την σεξουαλική ταυτότητα, την έλλειψη σεξ, και την φθορά των σχέσεων μέσα στο γάμο, αλλά χίλια δυο άλλα πολύ περισσότερα. Η ταινία (αρχικά με τίτλο Insanely Happy) κέρδισε το βραβείο σεναρίου της Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Sundance 2011. Ενώ μπορεί να μοιάζει σαν ένα επιρρεπές μελόδραμα, το Happy Happy επιπλήττει την μελαγχολία και προτείνει λύσεις με μια ανακουφιστική αίσθηση του χιούμορ που θυμίζει τις πρώιμες ταινίες των Coen Brothers, σκεφτείτε το Fargo χωρίς τις δολοφονίες. Δεδομένου ότι πολλές κωμωδίες βιάζονται να καταλήξουν σε ένα αίσιο τέλος αφήνουν το κοινό χωρίς το είδος της αυτο-ικανοποίησης μιας και αυτή έχει χορηγηθεί απότομα στους χαρακτήρες.

Στο Happy Happy η κατάληξη είναι ευτυχής και επιτυχής αρκετά θα έλεγα, χωρίς να ξενίζει, να κλωτσά η να παραξενεύει. Απλά καταφέρνει και εντάσσεται στην ιστορία στον κανονικό χρόνο που θα έπρεπε. Συνολικά το Happy Happy είναι μια χαρούμενη ταινία πνευματικά αιχμηρή και επίκαιρη με μια ευχάριστη νότα χορωδιακών γεφυρών πάνω στις οι οποίες 4 άντρες με tuxedo εκτελούν Acapella ερμηνείες τραγουδιών αγάπης με θεατρικό στυλ. Ένα ευχάριστο φιλμ που είναι πιθανό να προσελκύσει περισσότερο το κεντροευρωπαϊκό κοινό, παρά το σκανδιναβικό. Δες το την Τρίτη 20/9 στον Δαναό 2 (8 μ.μ.)

Άννα Δημητρίου

La fee (7/10)

Σκηνοθεσία: Ντομινίκ Αμπέλ, Φιόνα Γκόρντον, Μπρούνο Ρομί

Παίζουν: Ντομινίκ Αμπέλ, Φιόνα Γκόρντον, Μπρούνο Ρομί, Φίλιπ Μαρτζ

Όταν μια νεράιδα έρχεται από το πουθενά μπροστά σου και σου λέει πως θα σου πραγματοποιήσει τρεις ευχές, εσύ ζητάς ένα σκουτεράκι και απεριόριστη βενζίνη; Κάτι τέτοιο έκανε κι ο Ντομ στην προκειμένη περίπτωση σε μια γαλλική σλάπστικ κωμωδία με αέρα και λεπτότητα Ευρώπης. Το κωμικό τρίο που μας χάρισε τα Ρούμπα και Iceberg επιστρέφει με μια ταινία που θα σου θυμίσει κάτι από τις βωβές ταινίες των Μπάστερ Κίτον και Χάρολντ Λόιντ. Υπέροχη και εύστοχη η χρήση της πρόζας με τους Αμπελ και Γκόρντον να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, ενώ οι καταστάσεις στις οποίες μπλέκονται είναι πραγματικά ονειρικές. Αναπάντεχα απολαυστική, ιδιόρρυθμη, αναρχική, με μια αισθητική αρκετά ποπ μερικές φορές, το La Fee είναι μια από αυτές τις κωμωδίες που τις έχει αγγίξει το ραβδί της καλής νεράιδας, θα σε κάνει να γελάσεις με την καρδιά σου και αυτό το χαμόγελο θα κρατήσει για αρκετή ώρα αφότου βγεις από την αίθουσα.

Χρήστος Μπακατσέλος

The Trial (10/10)

Σκηνοθεσία: Όρσον Ουέλς

Παίζουν: Άντονι Πέρκινς, Όρσον Ουέλς, Ζαν Μορό, Ρόμι Σνάιντερ

Σε μία κατάμεστη αίθουσα, οσμίζεται κανείς την κλασσική ποιότητα από την αύρα σεβασμού που εκπέμπουν οι περισσότεροι θεατές. Το Adagio in G., με την υπόγεια απόγνωσή του, πέφτει μαζί με τους τίτλους αρχής και η μικρή ονειρική παραβολή στην αρχή του φιλμ προμηνύει πως ο,τι ακολουθήσει θα αποτελέσει αναμέτρηση και μπλέξιμο ονείρου, εφιάλτη και πραγματικότητας. Η πλοκή πασίγνωστη από το ομώνυμο βιβλίο του Kafka, (1924), διάσημα αμφιλεγόμενο ως προς το πόσο μπορεί να γίνει ανεκτή η κλειστοφοβική ενέργειά του, O δημόσιος υπάλληλος Joseph K. κατηγορείται ξαφνικά από το Νόμο για μία σοβαρότατο ακατονόμαστο έγκλημα και πνίγεται στην ενοχή. Προσπαθεί να βρει άκρη με έναν δικηγόρο μακιαβελικό (O Orson Welles σε μεγάλα κέφια) και τρέχει να ξεφύγει αναζητώντας την αλήθεια του, ανάμεσα σε διφορούμενες Αντρικές και Γυναικείες φιγούρες, αμφιλεγόμενου, ώρες ώρες, συναισθηματικού χρώματος.

Ο Antony Perkins, μετά την ανατριχιαστική απεικόνιση της αναμέτρησής του με μητρικές φιγούρες (Psycho, 1960), προχωρά ίσως και ερμηνευτικά, συγκρουόμενος με την πατρική φιγούρα, της οποίας την τιμωρία τρέμει, με ένα ρόλο αντίστιξη στον προηγούμενο. Σοφές επιλογές στους γυναικείους ρόλους οι Jeanne Moreau και Romy Schneider ως γυναίκες άγγελοι-διάβολοι, αγίες-πόρνες, ενώ η Madeileine Robinson φαίνεται επιβλητική. Η δήλωσή του Kafka ότι όλο το έργο του είχε ακροατή-στόχο τον πατέρα του (αποκαλυπτική η φράση «παίρνω ο,τι μου δίνεις γιατί φοβάμαι μη νομίσεις ότι μου έχει λείψει») δικαιολογεί την αναπόφευκτη παραπομπή στον ταραγμένο ψυχισμό του συγγραφέα, μέσα από σύμβολα και αισθήσεις και την ταυτόχρονη αναγωγή στο συνολικό. Άλλος στην περιβόητη σκηνή της δίκης βλέπει ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης σε απολυταρχικό καθεστώς, άλλος το κομμουνιστικό γρανάζι να πληρώνει για ένα θλιβερά άναρχο συντονισμό. Κάποιος μπορεί να δει μία ζεστή λίμνη με ψάρια και την ανικανότητα του Joseph να κολυμπήσει σε αυτή δίχως να νιώσει ακατονόμαστη ενοχή.

Σύμβολα πολλά, παρατάσσονται και διαπλέκονται, με πιο έκδηλα τα γλωσσικά σημεία παρόντα, ακόμα και το όνομά του ήρωα που μισοτελειώνει στο πατρώνυμο, το επίθετο παραλείπεται, υπογραμμίζοντας την αντίστασή του στο να ταυτιστεί πλήρως με τον πατέρα του. Όλα αναμειγνύονται εφιαλτικά και γοητευτικά ταυτόχρονα και το υπόγειο χιούμορ υπενθυμίζει ότι κανένα όνειρο δεν είναι δυσκολότερο από μια βαριά πραγματικότητα. Η ασφυξία που εικονογραφείται δε σε ενοχλεί, αντίθετα, ίσως απελευθερώνει. Μετά τη λήξη, αρμονικά κυκλικά, η στοιχειωτική μουσική σε ξυπνά από τον εφιάλτη και σε οδηγεί προς την πύλη εξόδου. Ταυτίζεσαι με ένα δημόσιο υπάλληλο που δε γνωρίζει γιατί ο μεγάλος Άλλος τον κυνηγά ή απλά με έναν άνθρωπο που ετοιμάζεται να σπάσει τα δεσμά που ένιωθε και να τελειωθεί. Γνωρίζεις το δικό του μερίδιο ευθύνης αλλά απλά δεν έχεις τη δύναμη να το ονοματίσεις, παρά μόνο όταν μέσα από την ηδονική κατάρρευσή του λυτρωθείς. Τι πιο αληθινό στην παρούσα φάση;

Εύη Αβδελίδου (www.thinkingonfilms.blgospot.com)

Guilty of Romance (1/10)

Σκηνοθεσία: Σίον Σόνο

Παίζουν: Μίκι Μιζούνο, Μακότο Τογκάσι, Σίνθια Τσέστον

Χθες η μέρα μου με οδήγησε εδώ. Ξεκίνησε με ένα ηλίθιο hangover, συνέχισε με έναν διπλό καφέ, με μπύρα για να πάνε τα μακαρόνια κάτω, μ' έναν απογευματινό γαλλικό καφέ (γνωστός και ως σουρωτός) και ένα (ποτήρι) τζόνι πράσινο. Κατά τη διαδρομή για το Απόλλων πετύχαμε όλα τα φανάρια κόκκινα και σχεδόν σε κάθε φρενάρισμα της μηχανής χτυπούσαν τα κράνη μας και εκνευριζόμασταν. Αφού φτάσαμε και αφήσαμε την μηχανή, περιμέναμε (και αυτό) το φανάρι να γίνει πράσινο για να περάσουμε απέναντι. Έξω από τον κινηματογράφο λαοθάλασσα. Πήγαμε να μπούμε μέσα αλλά βγήκαμε έξω. Ιδρωτίλα και ζέστη είναι killer combo οπότε ή θα ζήτήσεις να βάλουν εξαερισμό ακόμη και με ανοιχτές τις πόρτες να δουλεύει στο 1000% ή σκας με το fresh air και ψεκάζεις. Αφού μπήκαμε στην αίθουσα, τσουκ κάθεται μπροστά μου ο κύριος έχω καταπιεί στέκα και το μόνο που θα βλέπεις είναι το κεφάλι μου. Κατάλαβα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να βουλιάξει στο κάθισμα του (seriously dude) οπότε πήγα και έκατσα δίπλα του για να ξεμπερδεύουμε και να δω την ταινία. Όμως όλα αυτά ήταν οιωνοί που τους πήρα αψήφιστα. Stupid girl...

Ξεκινάει η ταινία με σκηνή εγκλήματος και τους αστυνομικούς να ερευνούν τα πτώματα. Και έπειτα ξεκινάει το πρώτο από τα πέντε τα κεφάλαια με την ιστορία. Η πρωταγωνίστρια μας Ιzumi, σύζυγος του γνωστού συγγραφέα Κικούτσι, μόνο σύζυγος δεν είναι. Σκουπίζει, καθαρίζει, λευκαίνει, απολυμαίνει. Στις 7 το πρωί τον αποχαιρετά και στις 9 το βράδυ τον υποδέχεται. Εσωστρεφής, ντροπαλή, μαζεμένη ξεκινάει μία δουλειά σ' ένα σούπερ μάρκετ όπου προωθεί...λουκάνικα. Μέχρι που μία μέρα εμφανίζεται μία γυναίκα και της λέει ότι είναι όμορφη και πρέπει να γίνει μοντέλο. Ανταλλάζουν τηλέφωνα και όταν έρχεται η ώρα, το μόντελινγκ αποδεικνύεται τσοντομόντελινγκ και έκτοτε ξεκινάει το ντελίριο του αχαλίνωτου σεξ με αγνώστους και της ενοχής που απατάει τον άντρα της. Όλα αυτά την οδηγούν σε μία άλλη γυναίκα, τη Μitsuko, που το πρωί είναι καθηγήτρια και το βράδυ εξασκεί το αρχαιοτάτων χρόνων επάγγελμα και αποφασίζει να την ακολουθήσει.

H τελευταία ταινία της τριλογίας του μίσους από τον Shion Sono δεν αποδίδει και το μόνο που σκέφτεσαι είναι πως μια ασιάτισα έχει τέτοιο πλούσιο στήθος και φυσικό ε; Κουραστικά μεγάλο σε διάρκεια, προσπαθεί να ενσωματώσει τον Κάφκα και έναν αλλοπρόσαλο φεμινισμό σε μία ταινία που προσπαθεί να γίνει και αλληγορική αλλά χάνει την μπάλα. H ηθοποιός Makoto Togashi (Mitsuko) είναι μάλλον μία παραφωνία κυριολεκτικά. Πείθει και δεν πείθει αλλά γκαρίζει (τ' αυτάκια μας το ένιωσαν για τα καλά). Λόγω του "τραβήγματος" της ταινίας, τα κεφάλαια δεν είναι εξισορροπημένα, η σκηνοθεσία κάπου κουράζει και η τόση εμμονή για να δώσει έμφαση στην διαδικασία/τρόπο με τον οποίο η μαθήτρια γίνεται ίδια με την δασκάλα δεν έχει συνοχή. Το βλέπεις ότι δεν βγαίνει και το ζορίζει. ΟΚ φιλαράκι φτάνει το καταλάβαμε, ξεκόλλα, γιατί στην περίπτωσή σου ο επιμένων δεν νικά. Κατά τ' άλλα έχει μία πετυχημένη ατμόσφαιρα, σκηνές σεξ που αν και ίσως νομίζετε ότι σας έφτιαξαν, η συνέχεια θα σας κάνει το μυαλό τέτοιο πουρέ που θα πρέπει να αδειάσετε 2 μπουκάλια καθαρού οινοπνεύματος για να επανέλθετε. Εν κατακλείδι αν είναι να το δείτε, κάντε την εμφάνισή σας ως ένας άλλος Tommy Lee στο Carnival of Sins φωνάζοντας " Show me you titties" καθίστε μέχρι το πρώτο μέρος της ταινίας και μετά φύγετε με το κεφάλι ψηλά (pun intended).

Αγγελική Ρούσκα

Μichel Petrucciani (10/10)

Σκηνοθεσία: Μάικλ Ράντφορντ

Οφείλουμε να σεβόμαστε τον Μάϊκλ Ράντφορτντ μόνο και μόνο επειδή αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με τον Petrucciani και να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για την ζωή του. Για όσους δεν το γνωρίζουν πρόκειται για έναν βιρτουόζο πιανίστα της Τζαζ που λόγω μιας εκ γενετής πάθησης δεν ξεπερνούσε τους 90 πόντους σε ύψος και σχεδόν τα 2/3 της ζωής του δεν μπορούσε να περπατήσει! Γόνος ιταλογαλλικής οικογένειας, ο «θηριώδης» πιανίστας Petrucciani κατάφερε να γίνει ο σημαντικότερος της γενιάς του και όχι μόνο, χάρη στην δύναμη της θέλησης. Ο Petrucciani έζησε την ζωή του στο όριο γνωρίζοντας ότι η πάθηση του με τον έναν ή άλλο τρόπο θα έφερνε γρήγορα αντιμέτωπο με το τέλος.

Ο Ράντφορντ δεν χρειάστηκε να κάνει πολλά πράγματα. Έγραψε ένα σωστό σενάριο με ελάχιστη έως μηδενική προσωπική τοποθέτηση και άφησε τα ντοκουμέντα να μιλήσουν. Και υπήρχαν πολλά, σχεδόν από κάθε περίοδο της ζωής του. Ο σκηνοθέτης τα παραθέτει με σωστό μοντάζ και η ιστορία ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια σου και τα αυτιά σου, την στιγμή που το στόμα σου πολλές στιγμές μένει ανοικτό. Μόνο η μύτη σου δεν συμμετέχει, εκτός αν έχεις συνάχι ή είσαι ευσυγκίνητος. Ο Ράντφορντ είναι συνεπής με το ντοκιμαντέρ σαν είδος και δεν προσπαθεί λεπτό να το γυρίσει στο μελό, παρότι θα ήταν εξωφρενικά εύκολο. Η εικόνα του Petrucciani είναι συγκλονιστική σε κάθε επίπεδο και η ζωή του μυθιστορηματική. Μην το χάσετε! Δες το, Σάββατο 24/9 στον Απόλλων (10.15 μ.μ.) και Κυριακή 25/9 στον Δαναό 2 (6.15 μ.μ.)

Γιάννης Τσάκαλος